Mezun olduktan sonra hayatın bana pençelerini geçireceğini düşünürdüm hep. İnsanların yıllar süren iş aramalarına aldırış etmeden, birkaç ay iş bulamadığım için depresyona bile girdim. Derken... Kader mi dersiniz, şans mı, tesadüf mü; yine Kadir Has sayesinde hayatıma giren bir canım arkadaşım aracılığıyla şuan çalışmakta olduğum “İmalathane New Media Creative Agency”de çalışmaya başladım. Ocak ayından beri sosyal medya, creative, strateji ne iş olursa yapıyorum; ama asıl işim sosyal medya.
İçerikler üretiyorum, takip ettiğim markaların hesaplarıyla ilgileniyorum, raporlarını yazıyorum. Müşteri toplantılarına gidiyorum, sunumlar yapıyorum. İşe lanet ederek değil, severek gelenlerdenim bir de. Eğlenceli bir ajansız. Gülüyoruz, çalışıyoruz. Kahkaha krizlerine giriyoruz, çalışıyoruz. Okurken insan pek farkında olmuyor ama girdiğimiz her ders, olduğumuz her sınav, katıldığımız her yarışma aslında hayatımızı adayacağımız işimizin ufak rutiniymiş sadece.
Ders aldığım hocalarımı anlatırken insanların, “Ben onunla çalışmayı çok isterdim!” demesi kadar muazzam bir duygu yokmuş. (Hafif bir böbürlenmede oluyor haliyle) Okulum da, hocalarım da bana çok şey katmış iş hayatına bir anda ışınlanınca daha iyi anladım bunu. Ama yine de şimdi bana, okul mu iş hayatı mı deseniz sanırım yine okulu seçerdim.
