Sene 2009. İstanbul’un taşı toprağı altındır dedim kalktım İzmirler’den İstanbul’a geldim. Aramızda kalsın şimdiki aklım olsa İzmir’den bırakın gelmeyi, Manisa sınırlarına bile girmezdim... Her neyse… 5 sene geçer geçmez, geçer geçmez diye diye kendimi diplomamı alırken buldum.
Şimdi geçen onca zamana dönüp bakıyorum da birlikte büyüdüğüm arkadaşlarımla iş konuşur olmuşum, tabi yer yer de yüzlerde belirmeye başlayan kırışıklıklardan… ‘’Her yaşın ayrı bir güzelliği var’’ cümleleri başladı çaktırmayın… Ama zaman geçiyor, zaman hayatımıza güzel insanlar katıyor. Üniversite hayatımın ilk gününde tanıştığım arkadaşlarım şimdi en iyi dostlarım. Üniversite hayatımda tanıdığım hocalarım, hayatıma en çok dokunan hocalarım. Başta Sevgili Serpil Hocam. Bilirsiniz, yaratıcılık söz konusuysa adeta fikirleriyle yanıbaşınızda serpilir. Ben de bir tutam mayasından çaldım, kendime kattım. Şimdi bir reklam yazarıyım..
Tam da doğum günümde, 29 Aralık’ta başladım Rabarba’da çalışmaya. Yeni mezunsanız ve bir ajansın kapısını çalıyorsanız size önce kendinizi ispatlamanız için bir şans verirler, kadro şansınızı sizin bu ispat süresinde yarattıklarınız oluşturur. Şanslıyım ki bu dönemi ağrısız, acısız ve bol fikirli atlattım. Rabarbaya’ya başladıktan yaklaşık 3 ay sonra kadroya girdim ve junior reklam yazarı olarak devam ediyorum.
Sevebildiğiniz ve o an saçmalasanız da birlikte fikir üretebildiğiniz insanlar varsa yanınızda işiniz eğlenceye dönüşüyor. Böyle insanları bulursanız sakın bırakmayın. Nasıl fikir bulur, fikri nasıl anlatır, o fikri nasıl sunar en ince ayrıntısına kadar gözlemleyin. Ben öyle yaptım. Bir fikir için sunumda şarkı söylemekten, kalkıp dans etmekten korkmamayı, inanarak, savunarak fikri anlatmayı öğrendim, öğrenmeye devam ediyorum. Siz de öyle yapın. Unutmayın, çok düşünüp, çok anlatıp, çok yaratırsak belki bir gün şirinleri bile görebiliriz…
